Τον καιρό της «καραντίνας»,
μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας και τους
οικείους μας.
Ίσως να μην ισχύει για
όλους αυτό, υπάρχουν και οι «τέλειοι», αυτοί που είχαν και έχουν πάντα τον
έλεγχο στα πάντα(ήταν άραγε έτσι ?).
Μόνο που τώρα κι ας μην το βλέπουν κι ας μην το είδαν, βγήκαν
στην επιφάνεια τα κενά στην αυτογνωσία τους και βρέθηκαν στο ίδιο επίπεδο με
όλους μας.
Ανακάλυψαν ίσως τις τρύπες της ζωής τους και αυτό δεν τους
είναι ευχάριστο. Γι αυτούς βέβαια η κατάσταση είναι πιο δύσκολη.
Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, ισχύει η αρχική εκτίμηση ότι
γνωρίζουμε και γνωριζόμαστε καλύτερα και αυτό μας κάνει καλύτερους.
Τον καιρό του «εγκλεισμού», ανακαλύψαμε πως μπορούμε να
κάνουμε πράγματα που δεν προσέλκυαν πριν το ενδιαφέρον μας ή για πολλούς δεν
παρουσίαζαν αρκετό ενδιαφέρον για να προβληθούμε. Τώρα όσα κάνουμε προσφέρονται
στη δημοσιότητα ως έμφυτη τάση
δημιουργίας και δημιουργικότητας, ως μια παράμετρος καλλιτεχνική πολλές φορές,
που όμως ως ενέργεια έχει συνήθως για κίνητρο
την μικρομέγαλη τάση μας για προβολή ή αυτοπροβολή καλύτερα.
Τον καιρό της «καραντίνας» γυρνάμε το χρόνο πίσω και
ασχολούμαστε με όσα είχαμε παραμελήσει, με όσα αρχίσαμε και αφήσαμε ημιτελή ή
ατελή, σα να μας κρατούσε ένα αόρατο και ανεξήγητο βάρος τα πόδια στο σταθμό
του τρένου και μείναμε να παρατηρούμε τις γραμμές να χάνονται στον ορίζοντα και
να μην τολμάμε ν’ ανεβούμε στο συρμό και
να χαθούμε απ’ τον ορίζοντα των άλλων.
Τον καιρό του «εγκλεισμού» είναι η ευκαιρία μας να αγγίξουμε
ξανά τις σκέψεις μας, να σταθούμε όρθιοι στις νέες προκλήσεις, στα νέα δεδομένα
και να ετοιμαστούμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα ή το άλμα, κάτι σαν την κίνηση
του αιωροπτεριστή που μετά από αυτό δεν έχει πισωγύρισμα και που συνήθως επιλέγει
το σημείο της προσγείωσής του, αν άλλοι παράγοντες δεν επιβάλλουν ανώμαλη
κατάληξη.
Τον καιρό της «καραντίνας» έχουν αλλάξει πολλά, διαφορετικά
για έναν έκαστο, κοινά πολλές φορές και μας έχουν επηρεάσει (θετικά και
αρνητικά, ανάλογα με το χώρο που τους δώσαμε).
Τον καιρό του «εγκλεισμού» επέστρεψα κι εγώ ελπίζοντας να μην
σταματήσω ξανά να δίνω χώρο στην πένα μου, που έμεινε για αρκετό καιρό «βουβή».
