Παρασκευή 8 Μαΐου 2020

Σπύρος Σπηρομήλιος (1864-1930), Συνταγματάρχης Χωροφυλακής



Η ανάρτηση αποτελεί αναδημοσίευση από την ομότιτλη ανάρτησή μου στο blog "Λόγος ευθύνης" και είναι αποτέλεσμα διαδικτυακής μου έρευνας 

 Με την ευκαιρία της επετείου της ανακήρυξης της αυτονομίας της Βορείου Ηπείρου, την 17η Φεβρουαρίου 1914, παρουσιάζουμε μέσα από διαδικτυακές πηγές, ένα βιογραφικό ενός εκ των πρωτεργατών του αγώνα για την απελευθέρωση της Β.Ηπείρου, της «ένωσης» με την μητέρα Ελλάδα και τελικά της προσωρινής αυτονόμησής της. Ο λόγος για τον Σπύρο Σπυρομήλιο(1864-1930) και η παρουσίασή του, πέραν της ιστορικής σημασίας, γίνεται λόγω της ιδιότητάς του ως Αξιωματικού της Ελληνικής ΒασιλικήςΧωροφυλακής. Πέραν της γνωστότερης αυτής παρουσίας του, θα τον συναντήσουμε σε όλους τους αγώνες και τις ιστορικές μάχες της εποχής του, που αποτελούν τη συνέχεια των απελευθερωτικών αγώνων και για την υπόλοιπη ηπειρωτική Ελλάδα, σε μια προσπάθεια η χώρα να θέσει τα όριά της γύρω από τις πατρογονικές εστίες του ελληνισμού. 
  Ο Σπυρομήλιος ο άγνωστος σε πολλούς Έλληνας αγωνιστής της ελευθερίας, αποτελεί παράλληλα και αντιπροσωπευτική περίπτωση της γενικότερης συμμετοχής των ανδρών της Χωροφυλακής στους εθνικούς αγώνες της χώρας μας, επιδεικνύοντας το ίδιο σθένος με όλους όσους αγωνίσθηκαν για την ελευθερία.

   Ο Σπυρομήλιος είναι ένας ήρωας της εποχής, ένας Έλληνας που οραματίζεται και προσπαθεί να κάνει πράξη το όραμα, κόντρα στα πρέπει, τιμώντας το ρόλο του ως Αξιωματικού ενός ενδόξου ενόπλου σώματος, χωρίς όμως να διστάσει και να αρνηθεί εντολές. αφού η κρίση του είχε ως μοχλό την ελευθερία του ελληνισμού. 

Δευτέρα 27 Απριλίου 2020

10 τίτλοι, 10 αποσπάσματα, μια μικρή ιστορία

Πριν λίγες μέρες τέλειωσε η συμμετοχή μου σε διαδικτυακό «παιχνίδι» με τα δέκα βιβλία/προτάσεις-προσκλήσεις προς τους φίλους του fb και τα συγκέντρωσα για μια αναμνηστική φωτογραφία που θα τιτλοφορείται στο αρχείο μου: «αναζητώντας το φως τον καιρό της πανδημίας».

Ως επίλογο προτείνω σε όλους τους φίλους/αναγνώστες να διαβάσουν τον “Υμνο εις την Ελευθερίαν”, τον Εθνικό μας ύμνο ολόκληρο.

Κοιτάζοντας τα βιβλία, πρόσεξα το γεγονός πως συνδυασμένοι οι τίτλοι συνθέτουν μια ιστορία, ένα γλυκό παραμύθι και υπέκυψα στον πειρασμό να σας το διηγηθώ.

Οι τίτλοι στην αρχή και μικρά αποσπάσματα από το περιεχόμενο στη συνέχεια, συνέθεσαν και  περιέγραψαν πρόχειρα την πορεία του Έλληνα και της χώρας του, μέσα από τη φευγαλέα ματιά που προέκυψε τυχαία.

Τα αποσπάσματα αξίζουν σίγουρα ανάγνωσης και τα παραθέτω πρώτα. Το κείμενο στο τέλος, χωρίς ιδιαίτερη αξία, είναι μια στιγμιαία έκρηξη στο νου, καλή ή κακή δεν έχει σημασία, αρκεί που έθρεψε για λίγο τη φαντασία μου.


Αποσπάσματα των έργων:

Τρίτη 21 Απριλίου 2020

Αναγέννηση τον καιρό της "καραντίνας"......




  Τον καιρό της «καραντίνας», μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε λίγο παραπάνω τον εαυτό μας και τους οικείους μας.

 Ίσως να μην ισχύει για όλους αυτό, υπάρχουν και οι «τέλειοι», αυτοί που είχαν και έχουν πάντα τον έλεγχο στα πάντα(ήταν άραγε έτσι ?).

Μόνο που τώρα κι ας μην το βλέπουν κι ας μην το είδαν, βγήκαν στην επιφάνεια τα κενά στην αυτογνωσία τους και βρέθηκαν στο ίδιο επίπεδο με όλους μας.

Ανακάλυψαν ίσως τις τρύπες της ζωής τους και αυτό δεν τους είναι ευχάριστο. Γι αυτούς βέβαια η κατάσταση είναι πιο δύσκολη.

Για όλους εμάς τους υπόλοιπους, ισχύει η αρχική εκτίμηση ότι γνωρίζουμε και γνωριζόμαστε καλύτερα και αυτό μας κάνει καλύτερους.

Κυριακή 19 Απριλίου 2020

Ανάσταση 2020

Σήμερα Κυριακή της Αναστάσεως, 19η Απριλίου τω σωτηρίω έτι 2020, ξύπνησα όπως κάθε άλλη Κυριακή. 
Δεν ξυρίστηκα, αλλά περιορίστηκα στην απαραίτητη πρωινή μου φροντίδα. 
Δεν έβαλα τα καλά μου, όπως κάθε άλλη Κυριακή της Αναστάσεως, ούτε καν τα casual που έλεγαν και στο χωριό μου, αλλά φόρεσα τα συνηθισμένα πρόχειρα ρούχα κάθε άλλης μέρας.
Σήμερα Κυριακή της Αναστάσεως τω σωτηρίω έτι 2020, δεν έχω καμιά εορταστική διάθεση(κάτι που δεν είναι πρωτόγνωρο για μένα) αλλά κάτι είναι διαφορετικό.

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

"Τα μπάνια του λαού".....

 
 Έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας, οι μεγάλες αποφάσεις να λαμβάνονται πάντα σε περιόδους που οι πολίτες έχουν έστω και ελάχιστη διάθεση ν΄ασχοληθούν με τα κοινά, το μέλλον τους και την πολιτική. Κι αυτό γιατί παρά το ότι ευκαιρίας δοθείσης φτάνουν στα άκρα για το κόμμα, συνήθως στα σοβαρά ζητήματα, αφήνουν να τα  προβάλλουν, να αγωνιστούν και να τα λύσουν οι άλλοι. 
  Κι αφού αυτό είναι αντιληπτό από τους πολιτικούς και τους εξυπηρετεί το εκμεταλλεύονται στο έπακρον. Μόνο που ενίοτε χρειάζονται τη συμμετοχή των πολιτών για να πετύχουν τους στόχους τους. Και σε αυτήν την περίπτωση δεν πρέπει ο πολίτης να δυσανασχετήσει.  
  Έτσι στα χρόνια της μεταπολίτευσης "έπαιξε" η φράση "τα μπάνια του λαού". Κανείς δεν ήθελε να ενοχλήσει τη θερινή ραστώνη του Έλληνος κι έτσι και οι 300 εθνοπατέρες έλιωναν σε χλιδάτες

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Κλαις Έλληνα;


Πάνω στο μνήμα ένδοξων και θλιβερών ημερών, μετράς τα χρόνια που πέρασαν, μετράς τα κορμιά που έπεσαν, μετράς το αίμα που χύθηκε, όλα αυτά για σένα, τον πολίτη της Ελλάδας. Γιατί πλέον το Έλληνας δε σου επιτρέπουν να το λες περήφανα. Είσαι ένα κομμάτι του σήμερα και στο σήμερα δε χωρούν τα έθνη. Τώρα είναι όλοι πολίτες.
Κι εσύ που θέλεις ν’ αντισταθείς στη λήθη, συλλέγεις   μνήμες και χτίζεις το μαυσωλείο του γένους σου. Θρέφεις τις ρίζες σου με το δάκρυ. Πας πίσω τη μνήμη, όσο μπορείς, να βρεις την αρχή του τέλους.
Ναι, κάπου εκεί είναι στο 1071(26/8), που ο Ρωμανός ο Δ΄ο Διογένης ηττήθηκε στο Ματζικέρτ απ’ τον σουλτάνο, αρχίζει η παρακμή του Βυζαντίου και μετά έρχεται η κατάληψη της Πόλης από τους Λατίνους το 1204(13/4). Λατινοκρατία και ο λάκκος σκάφθηκε βαθύτερος. Με τα προσχήματα κρατήθηκε η Πόλη και στα 1453(29/5) η Άλωσή της απ’ το Μωάμεθ το Β΄, ανοίγει την πόρτα στο σκοτάδι.

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Κυπριακό - Ο τιμοκατάλογος της ντροπής....


Πόσο τιμάται μια εισβολή;

Χαρακτηρίστηκε από το σύνολο σχεδόν των Μ.Μ.Ε. , μια που ο αντίλογος συνήθως θάβεται όταν δεν αρέσει, ως "Ιστορική απόφαση για αποζημίωση της Κύπρου από την Τουρκία". 
"Ο λόγος για την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το οποίο  επιδίκασε αποζημίωση 90 εκατομμυρίων  ευρώ υπέρ της Κύπρου από την Τουρκία. 
Αυτό το ποσό η Άγκυρα θα πρέπει να το καταβάλλει εντός τριμήνου.
Η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για σωρεία παραβιάσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έγιναν κατά τη διάρκεια της εισβολής στο νησί και συνεχίζονται μέχρι και σήμερα εξαιτίας της συνεχιζόμενης κατοχής του βορείου τμήματος.
Το "χαστούκι" στην Τουρκία γίνεται ακόμα πιο ηχηρό καθώς
μόλις ένας δικαστής από τους συνολικά 17 τάχθηκε κατά της πρωτόδικης απόφασης, τον Μάιο του 2001.
Το δικαστήριο αναφέρει πως η Τουρκική Δημοκρατία πρέπει να καταβάλει 30 εκατομμύρια ευρώ ως αποζημίωση για ηθική βλάβη συγγενών αγνοουμένων, ενώ εάν δεν καταβληθεί το ποσό αυτό τότε ο τόκος θα ισούται με το επιτόκιο δανεισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Τετάρτη 1 Ιανουαρίου 2014

Στην αυγή του νέου χρόνου..... (A l'aube de la nouvelle année ...../En los albores del nuevo año ...../At the dawn of the new year ....)


 Στεκόμαστε με δέος μπροστά στο χρόνο, απελπισμένοι, ίσως ακόμα δοσμένοι στο όνειρο, φοβόμαστε να ελπίσουμε και να ευχηθούμε. Τα όσα έχουμε πει, όσα μέχρι σήμερα έχουμε ποθήσει κι ευχηθήκαμε, σε μια βάρκα ξεμακραίνουν και μας τρομάζει το ναυάγιο.


Περάσαμε άραγε την καταιγίδα; Ας πιστέψουμε πως το κάναμε. Ας αφήσουμε τον κακό μας εαυτό πίσω, θαμμένο σε αναμνήσεις διδακτικές για το αύριο και ας ελπίσουμε να βρούμε τη δύναμη να παλέψουμε για το μέλλον. Όχι για ν' αφήσουμε το στίγμα μας στο σήμερα, αυτό το προνόμιο το χάσαμε, αλλά για να χτίσουμε με τα δικά μας μικρά θέλω, τις στέρεες βάσεις για τις γέφυρες προς το αύριο, να διορθώσουμε τα λάθη του αρχοντοχωριάτη και να κολλήσουμε τον καθρέπτη που μας έλεγε την αλήθεια.  

Κυριακή 17 Νοεμβρίου 2013

17 Νοεμβρίου 1968 - Καταδίκη δις εις θάνατο του Αλ.Παναγούλη


Το άρθρο που ακολουθεί είναι αναδημοσίευση από μια παλαιότερη ανάρτησή μου στο  mantatoforos.blogspot.gr, με τον ίδιο τίτλο και η εισαγωγή του αποτελεί σχόλιο με το διαδικτυακό μου "ψευδώνυμο".


Παρασκευή, 18 Νοεμβρίου 2011


Η μνήμη των γεγονότων που στιγματίζουν την πορεία μιας χώρας ή προσώπων που έδωσαν το δικό τους στίγμα, ασθενεί όταν αυτά τυχαίνει να έχουν πραγματοποιηθεί την ίδια ημερομηνία. Επισκιάζονται έτσι γεγονότα - σημαντικές πτυχές του παρελθόντος, ανάλογα με το ποια είναι αυτά που ωφελούν περισσότερο και εξυπηρετούν τα μέγιστα τις τρέχουσες πολιτικές, ποια είναι αυτά που θίγουν την καθεστηκυία τάξη, τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό και ακόμα περισσότερο την ερμηνεία της ελευθερίας και της δημοκρατίας. Η αναφορά - αφιέρωμα στον αγωνιστή της δημοκρατίας Αλέξανδρο Παναγούλη είναι ένα χρέος. Ο ίδιος αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση στα χρόνια της αντιδικτατορικής του δράσης, παράδειγμα επίσης προς αποφυγή την ίδια εποχή, γιατί είναι ευκολότερο να προπαγανδίζεις εκ του ασφαλούς από το να είσαι στην πρώτη γραμμή και   φυσικά παράδειγμα προς αποφυγή στα μεταπολιτευτικά χρόνια όταν η σιωπή (που ο ίδιος δεν διέθετε) έγινε το εισιτήριο της κοινοβουλευτικής καταξίωσης από τα κόμματα. Είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα Έλληνος που αγωνίζεται για την πατρίδα του με ιδανικά που δεν έχουν ημερομηνία λήξεως και δεν εξαργυρώνει την προσφορά του. Η 17η Νοεμβρίου, ημερομηνία καταδίκης δις εις θάνατο για τη δράση του, θάφτηκε κάτω από τα γεγονότα του "Πολυτεχνείου". Εκείνη όμως την εποχή ο Αλ. Παναγούλης αποτελούσε έμπνευση για πολλούς αφανείς αγωνιστές της δημοκρατίας και αναγνωρίσιμους της επόμενης μέρας, ασχέτως αν στη συνέχεια διέγραψαν από τη μνήμη τους, στο βωμό της πολιτικής, τη συμπόρευση με τις ιδέες του. Η παρουσίαση του βιογραφικού του, αποτελεί απλά έναν ελάχιστο φόρο τιμής, επειδή χάρη σε αγωνιστές του επιπέδου του, μπορώ σήμερα να εκφράζομαι ελεύθερα.  Αιγαιόγλαρος  


Σύμφωνα με την εφημερίδα Έθνος, της 6ης Μαΐου 2006, στην απολογία του, ο Παναγούλης στο στρατοδικείο τον Nοέµβριο του 1968, είπε μεταξύ άλλων: «H ανάκρισις ήρχισε κλιµακουµένη από της περιοχής των γρονθοκοπηµάτων, των εγκαυµάτων, της φάλαγγος και των ραβδισµών

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Περπάτησα στα χνάρια του ήρωα..........

  Πίσω μου άφηνα υγρά χιλιόμετρα από την πρωινή βροχή. Βρισκόμουν πολύ κοντά στον προορισμό μου και η συγκίνησή μου ήταν ιδιαίτερη. Σε λίγο η αλλοτινή Στάτιστα της Καστοριάς θα με δεχόταν με την καιρό νέα της ονομασία, μέσα σ’ ένα βουβό περιβάλλον γεμάτο υγρασία. Χαμήλωσα ταχύτητα κι άνοιξα το παράθυρο να μυρίσω τα ίδια αρώματα που γέμισαν κάποτε τα πνευμόνια του ήρωα. Έψαξα με γρήγορες ματιές να βρω τις σκιές της ομάδας του που με προσοχή έβγαινε από το δάσος για να περάσει τη νύχτα στο χωριό και να μπορέσει ο Καπετάνιος να συναντήσει τους τοπικούς συνδέσμους του.
Ήταν Τρίτη 12 Οκτωβρίου 1904 όταν έμπαινε στο χωριό ο φέρων το φως της ελευθερίας. Κανείς δεν φαντάζεται ότι αυτός θα είναι ο τάφος του. Όλα πάνε κατ’ ευχή μέχρι την επομένη ή τουλάχιστον έτσι πίστεψαν. Ο κομιτατζής Μήτρος Βλάχος όμως έχει ενημερώσει το τουρκικό απόσπασμα για μια ομάδα ένοπλων Ελλήνων, χωρίς να γνωρίζει ποιος ηγείται και  έτσι δρομολογείται συγκυριακά  το τέλος του Παύλου Μελά. Μόνο η μοίρα γνώριζε για το άδικο τέλος του. Η Τετάρτη που ξημέρωσε έφεξε κι έδειξε στο θάνατο το δρόμο.
Έφτασα επιτέλους έξω από την οικία Καζαντζάκη στο χωριό Μελάς. Ο καλόκαρδος απόγονος της οικογενείας, μοναχός θεματοφύλακας του τόπου του μαρτυρίου, αφήνει τις προσωπικές ασχολίες της στιγμής για να γίνει  ξεναγός. Τα όσα αφηγείται μου είναι γνωστά, όπως και σε πολλούς. Όμως είναι αλλιώς να είσαι στο μέσον του σκηνικού. Ανεβαίνω τη σκάλα για το δώμα. Τρίζει από τα χρόνια, γέρικο σκαρί που θέλει να δώσει τη δική του μαρτυρία. Ο ίδιος τριγμός και στο δώμα. Φωτογραφίες, κειμήλια, στολές…….. Μένω για λίγο μόνος, κλείνω τα μάτια και ακούω τους ψιθύρους των αγωνιστών. Και αμέσως μετά ακούω τουφεκιές, φωνές, τρεξίματα…. Φέρνω την ιστορία στο μυαλό και ακολουθώ τη διαδρομή προς το ισόγειο ψάχνοντας το σημείο που λαβώθηκε θανάσιμα ο ήρωας. Μια τόσο μικρή γωνιά χώρεσε το θάνατο ενός τόσο μεγάλου αγωνιστή.