Πάνω στο μνήμα ένδοξων και θλιβερών ημερών, μετράς τα χρόνια που πέρασαν, μετράς τα κορμιά που έπεσαν, μετράς το αίμα που χύθηκε, όλα αυτά για σένα, τον πολίτη της Ελλάδας. Γιατί πλέον το Έλληνας δε σου επιτρέπουν να το λες περήφανα. Είσαι ένα κομμάτι του σήμερα και στο σήμερα δε χωρούν τα έθνη. Τώρα είναι όλοι πολίτες.
Κι εσύ που θέλεις ν’ αντισταθείς στη λήθη, συλλέγεις μνήμες και χτίζεις το μαυσωλείο του γένους σου. Θρέφεις τις ρίζες σου με το δάκρυ. Πας πίσω τη μνήμη, όσο μπορείς, να βρεις την αρχή του τέλους.
Ναι, κάπου εκεί είναι στο 1071(26/8), που ο Ρωμανός ο Δ΄ο Διογένης ηττήθηκε στο Ματζικέρτ απ’ τον σουλτάνο, αρχίζει η παρακμή του Βυζαντίου και μετά έρχεται η κατάληψη της Πόλης από τους Λατίνους το 1204(13/4). Λατινοκρατία και ο λάκκος σκάφθηκε βαθύτερος. Με τα προσχήματα κρατήθηκε η Πόλη και στα 1453(29/5) η Άλωσή της απ’ το Μωάμεθ το Β΄, ανοίγει την πόρτα στο σκοτάδι.
